Cartas de inverno

O seu autor é Agustín Fernández Paz. 

Resumo:

Tareixa recibe unha carta de seu irmán Xabier, na que conta as súas experiencias co seu amigo íntimo Adrián. A carta contía outro sobre máis pequeno, que segundo lle decía seu irmán se non volvía saber nada del, debíallo entregar ao inspector Soutullo.

Pasaban os días Tareixa non recibía noticias do seu irmán e ela que non podía esperar máis, abriu o sobre. A segunda carta falaba de que Xabier, recibira un montón de cartas de Adrián, que contaba que comprara a casa encantada nomeada nun momento polos dous amigos. Ao principio, as cartas falaban da ledicia e o encanto de Adrián pola casa, ata que empezaron a suceder cousas estrañas. As cartas relataban as mensaxes misteriosas, voces estrañas e acontecementos. E tras pasado un tempo, e seguindo as pistas Adrián descobre una argola nunha estancia oculta da casa, así que Xabier impaciente, colleu o coche y foi a casa de seu amigo.

Unha vez alí, viu que todo o que Adrián lle contara nas cartas, era verdade, pero non encontra a ninguén, así que decide durmir. Ao día seguinte, logra entrar na estancia oculta sen facer caso á nota que lle deixara seu amigo de que por favor non baixase pola argola xa que corría un grave perigo se o facía. El, sen facer caso de seu amigo, baixa, horrorizado polo que ve, decide saír de alí, pero máis tarde volve entrar con leña para facer lume, xa có lume purificábao todo. Ata aí dicían as cartas de Xabier.

Tareixa, nerviosa polo que lle contaban as cartas, púxose de inmediato en contacto co el inspector Soutullo e foron de camiño á casa onde deran dado lugar os feitos. Cando chegaron, a casa estaba en chamas. E en canto estas se apagaron, Tareixa entrou, pero non viu nada. Así que, para despexarse un pouco foise dar un paseo pola montaña, onde se encontrou o libro do que falaban as cartas de seu irmán. Colleuno, e prendeulle lume e a partir dese intre, soubo que seu irmán e Adrián xa podían descansar en paz.

Comentario:

            

           Este libro é un dos meus preferidos, a verdade é que me encantou e se lle tivese que dar una nota sería un 9.

            

           Pareceume do máis entretido, intrigante,… se empezas a lelo non eres capaz de parar ou polo menos iso me pasou a min.

Outra cousa da cal me gustou foi que aínda que sea unha dobre historia enténdese ben, xa que non me perdín na historia.

           

           Gustáronme a personalidade dos personaxes, e o punto de vista do autor, con este libro sentín medo que é o que Agustín  quere transmitir.

           

           O único que non me gustou moito do libro é que é predecible, porque desde un pouco máis da metade para diante xa imaxinas como é o final. Pero o resto gustoume moito.